Travel turns you into a storyteller...
Blijf op de hoogte en volg Rachel
27 Januari 2014 | Kenia, Kisumu
Kenia Deel 2;
WOW wat een land!
5 Januari op naar Rangala. We hadden om 10 uur afgesproken met Sammy en alle 10!! de koffers paste net in de tuktuk. Daarna gingen we richting het busstation met zijn allen. Eenmaal bij het busstation aangekomen stond Consolata al op ons te wachten. Zij had de kaartjes al voor ons geregeld dus hoefde we alleen nog even te wachten op de bus. Na ongeveer een half uurtje konden we instappen (we hadden geluk!) Iedereen zijn eigen plek. Ondertussen stroomde de bus vol met Kenianen, kippen, honden en weet ik het nog meer. Bijzonder is ook om te zien dat de mensen hier je van top tot teen aanstaren, Maar ach wat zouden wij doen als we 9 blanke meiden in de bus hadden zitten..? Rond half 12 reden we al snel Kisumu uit. Het valt mij dan ook op dat je onderweg allerlei verschillende dingen ruikt van vuilnisbrandjes tot aan een boom die in de bloei staat. Na anderhalf uur rijden kwamen we aan in Rangala. Het eerste wat ik dacht was WAT IS HET HIER STIL..???!! Wat een groot verschil met Kisumu. Hier kan je lekker rondlopen en in Kisumu zit je altijd vast aan een tuktuk en kan je niet ‘’even’’ de poort uit. We moesten voordat we bij het huis waren eerst de weg uitlopen en daarna kwamen we bij het huis. Sammy stond al klaar met de koffers (Hij had er zo’n 2 en half uur over gedaan). Nu konden we de koffers uitladen en hebben we met zijn alle nog wat gedronken. Daarna was het tijd om de stageplekken te bezoeken. De boys en girls school waren allebei nog dicht i.v.m. de vakantie, maar wel heeft iedereen al kennis kunnen maken met wat leraren die wel aanwezig waren. Daarna gingen we naar het babyhome waar zuster Mary Esther ons verwelkomde. Ze vertelde hoe alles hier is begonnen dat er 38 kinderen wonen vanaf anderhalve week oud tot aan kinderen van 14 jaar. Ook vertelde ze dat er vaak te vroeg baby’s werden geboren Die moeten dan in de couveuse maar deze is kapot(later hoorde ik dat deze al jaren kapot is) Baby’s moeten dus altijd naar het ziekenhuis gebracht worden en dit redden ze vaak niet. Dan besef je weer dat alles in Nederland vanzelfsprekend is en dat je alles in de ‘’buurt’’ heb. Na de rondleiding en kennis gemaakt te hebben met de vrouwen die daar werken en de kinderen die er wonen kregen we overheerlijke pannenkoeken, koekjes, cake, bananen, water, thee en sap. Wat een verwennerij! Na de lunch was het tijd voor Dagmar, Jorine, Lindy en ik om afscheid te nemen,want wij moesten weer terug naar Kisumu. Consolata had voor ons geregeld dat er 4 plekken over waren in de bus, maar helaas dit was er niet. Het was heel erg druk omdat het de afgelopen 3 weken vakantie was en iedereen nu terug naar huis reist. Uiteindelijk na anderhalf uur gewacht te hebben in de brandende zon konden we mee in een Matatu. Dit is een klein wit busje wat helemaal volgepropt zit met mensen. Lindy en Jorine zaten luxe voorin alhoewel je dan wel alles kan zien en op je af ziet komen. Dagmar en ik zaten opgevouwen achter in het busje. Na twee uur waren we eindelijk terug in Kisumu. Het was al donker geworden en Sammy stond al op ons te wachten. Slim van hem om bij het Agakhan ziekenhuis af te spreken, want volgens hem staan er allemaal alibaba’s bij het busstation (zakenrollers). Nadat we ingestapt waren zijn we nog even water gaan halen in de supermarkt en zijn we terug naar het huis gegaan. In de supermarkt hadden we ook een zaklamp voor de bewaker gekocht. Hij had zo’n kleine zaklamp dat hij ons niet goed kon zien, maar wij hem ook niet. De man was dolgelukkig! Na wat gegeten te hebben en gekletst werd het tijd om te slapen. Nouja slapen ik denk dat we allemaal een beetje zenuwachtig waren en het een erg kort nachtje voor de meeste was.
Maandag 6 januari was het dan zover de eerste stagedag. Millicent en Sammy staan om half 8 voor ons neus. We gaan alle drie de meiden weg brengen naar hun stageplek. Eerst Lindy bij de mama ngina waar de kinderen in het schooltje zitten (gebouwtje ernaast) dus is het erg rustig. De volgende stop is de Lutheran school waar Dagmar stage loopt. Helaas is het nog dicht en moeten de kinderen nog terug van vakantie, maar de leraren zijn er al wel waaronder ook de headteacher Mary Ouma. Ze legt van alles uit over de school en met het iets wat slecht verstaanbare engels is het moeilijk te begrijpen. Daarna gaan we samen met Dagmar weer terug naar de tuktuk waar Sammy en Jorine op ons staan te wachten. Ook Jorine gaat naar haar stage de Joel Emino school. We vallen met ons neus in de boter, want de opening van het nieuwe schooljaar begint! De vlag wordt gehesen, er wordt geklapt en gezongen en we krijgen ook nog een preek over God. Als dit afgelopen is gaan we naar de kamer van de headteacher Pieter waar het een en ander besproken wordt en dan laten we Jorine achter bij alle leraren. Daarna besluit Dagmar te gaan helpen bij Mama Ngina en in de middag helpt ook Jorine daar, want de lessen van Jorine duren maar tot 13:00 uur.
Niet alleen de meiden hebben een hoop ervaringen opgedaan vandaag, maar ook ik. Ik ben samen met Millicent naar de immigration geweest (de immigratie dienst) waar ik alle meiden heb moeten inschrijven. Daarna moesten we ook naar het AgaKhan ziekenhuis waar we ook ons allemaal in moesten schrijven. Ik kan hier wel hele verhalen over gaan typen, maar daar word ik niet gelukkig van en jullie waarschijnlijk ook niet. Dus rond een uurtje of 3 was ik weer thuis en om 16:30 stonden de meiden weer voor me neus. Wat een hoop verhalen!! De begeleiding is toch anders dan in Nederland voor je gevoel wordt je een beetje aan je lot over gelaten. Dus dat betekend dat je je eigen initiatief moet nemen. Ook zagen ze dat er geslagen werd met een zweepje als de kinderen niet naar bed willen. Dit is erg hard om te zien! En vreselijk dat dat nog gebeurd. Savonds hebben we met zijn allen gepraat en besloot ik de volgende dag mee te gaan met Dagmar naar de Lutheran school..
Dinsdag 7 januari stonden we weer om half 8 klaar. Eerst Lindy afgezet en toen met Dagmar mee naar de Lutheran. Er waren nog niet veel kinderen, omdat de vakantie nog niet over is en het overdag erg druk met het verkeer is. Eigenlijk is het zo dat de bussen niet meer snachts rijden dus dat betekend dat ze overdag moeten reizen. Eerst kregen we een rondleiding van een lerares daar op school. Ze liet alle lokalen zien en vertelde daarbij wat er gedaan werd. Ze hebben allerlei lokaaltjes waar van alles gedaan kan worden zoals kettingen maken, meubels en een naaiatelier. Ookb mochten we in de computer kamer kijken. Hier staan 10 computers die allemaal door kenia zelf gesponsord zijn. Ook mochten we natuurlijk kijken wat er allemaal op de computer stond en konden we ondertussen bekijken wat ze allemaal leerde. 2 en een half uur verder, bijbel liedjes gehoord te hebben, foto’s van de school gezien te hebben en alle opdrachten wisten we wel wat er op die computer stond. Soms had ik het idee dat ik meer van die computer begreep dan hem. Daarna gingen we weer terug naar de hoofdlerares en vroegen we of we in de keuken konden helpen en ja hoor.. dat kon! Een schaal met rijst en die moesten we uitpluizen totdat er alleen nog maar rijstkorrels inzaten. Dat betekende dat alle wormpjes, insecten en steentjes eruit moest worden gehaald.. errug fijn! Daarna hebben we nog wat gepraat met de leraren daar en gespeeld met de kindjes die er waren en was het alweer tijd om de meiden op te halen en naar huis te gaan. Een bijzondere dag zoals die allemaal zijn hier in Kenia..
Woensdag 8 januari. Vandaag is de dag om met Lindy mee te lopen bij MamaNgina (weeshuis). Maar eerst moesten we naar het ziekenhuis, want Jorine had last van haar rechter oog. Eerst Dagmar en Lindy afgezet bij hun stage en toen op naar het ziekenhuis. Eenmaal daar aangekomen zou de dokter pas om 10:00 uur er zijn... fijn, want het is nu pas 8:00 uur. We kunnen twee dingen doen; Sammy bellen om ons op te halen en nog iets nuttigs gaan doen of wachten totdat de dokter er is, want dan weet je zeker dat je de eerst in de rij bent. Ondertussen moest Jorine naar binnen om zich bloeddruk te meten, saturatie en haar gewicht. We hadden allebei zoiets van waarom ze komt alleen maar voor haar oog.. Uiteindelijk om 10:15 mochten we naar binnen. De dokter even wat testjes gedaan en bleek het een bacteriële infectie te zijn aan het oog dus naar de apotheek en druppeltjes gekocht voor 1,90 euro ongeveer. Hoe maken ze het er voor? Daarna op naar MamaNgina waar Lindy al druk bezig was met de baby’s. Wat een schatjes en ze komen allemaal op je afstormen zelfs de allerkleinste. Na iedereen hallo te hebben gezegd zijn we met de kindjes gaan spelen. De een vraagt nog meer aandacht dan de ander en de hele tijd willen ze je aanraken, ruiken en aan je haar zitten. Dat ruiken doen ze trouwens ook op een bijzondere manier.. ze gaan naast je staan doen een hand over je arm en ruiken dan vervolgens aan hun eigen hand. Vreemd! Ook hebben we met hun het liedje ‘’hoofd, schouders, knie en teen’’ gedaan en ‘’de wielen van de bus’’ Deze konden ze allemaal erg goed mee zingen. Daarna was het tijd om onder de douche te gaan. Nouja een douche een teil met water en een viezig doekje met zeep en soppen maar! Nadat gedaan te hebben en alle kleding bij elkaar gezocht te hebben en ik het eigenlijk nooit goed deed volgens die vrouw die daar werkte waren we na een uurtje klaar met wassen en doen. Daarna was het alweer tijd om te eten. Voor de baby’s gekookte bananen met aardappelen en voor de grotere kinderen een soort rijst met groene zoute bladeren (sumawiki) en sardientjes. Daarna was het alweer bedtijd en werden de baby’s opnieuw gewassen en aangekleed (dat was moet wel gebeuren, want het lijkt wel een slachtveld als die gegeten hebben). Eten worden ze ook niet mee geholpen maar moeten ze allemaal zelf doen. Luiers omdoen gaat hier trouwens ook niet precies hetzelfde als in nederland. Hier gebruiken ze handdoeken en die vouw je dan in een driehoek en sla je dan om daarbij gaat er een plastic broekje aan en dan nog een rompertje en broekje (alsof het niet warm genoeg is hier..). De kinderen slapen dan van 2 tot 4 en de wat oudere zijn dan wel wakker. Die moeten alle klusjes doen voor de vrouwen die er werken zoals afwassen, opruimen, schoonmaken. Die vrouwen doen echt helemaal niets op 2 na. Ondertussen waren er nog wat oudere kinderen wakker waarmee we gingen voetballen met een strandbal en later hadden ze mijn telefoon uitgevonden waar ze foto’s en filmpjes mee konden maken. Toen was het alweer tijd om naar huis te gaan en hebben we savonds niet meer zo heel veel gedaan.
Donderdag 9 Januari is moeders jarig! Vandaag ging ik met Jorine mee naar de Joel Emino school. Om 7:45 uur waren we er en konden we gelijk mee doen aan het gebed. Zaten we daar tussen de leraren schijnheilig mee te bidden.. Ondertussen zitten de leraren ook gewoon met hun telefoon in hun handen te smsen ( appen doen ze hier nog niet aan denk ik). Daarna door naar de klas waar wel 90!!!! Kinderen aan het wachten waren op ons. Ik werd verwelkomt met HELLO TEACHER RACHEL HOW ARE YOU?!?!? Allemaal in koor en waarbij ik moest antwoorden I AM FINE ! PLEASE SIT DOWN. En dan hop gaan ze allemaal tergelijk zitten. De lerares had die dag ervoor wat lessen op het bord geschreven en dat gingen de kinderen toen allemaal maken. Daarna waren wij aan de buurt en kwamen ze allemaal aan de tafel staan en konden wij het nakijken. Wat een ramp! Rekensommen die je zelf niet op het bord heb geschreven. Nou dan maar eerst zelf uitrekenen, op onze handen geschreven en nakijken maar! Ondertussen was het een grote chaos in de klas. En was het even tijd voor Gym. Jorine had een bal mee genomen en ballonen dus de kinderen werden helemaal wild. Best grappig om te zien dat een stuk of 45 kinderen achter een bal aan rennen. Helemaal gelukkig met 1 bal! Ondertussen kwam er een meisje naar me toe en vertelde dag ze zich niet lekker voelde. Ik denk dat ze iets van griep had maar je weet het maar nooit. Dus wij naar de hoofdleraar en ze mocht naar huis. Toen ik terug kwam begon de Engelse les, maar eerst HAPPY BIRTHDAY!! Liedje voor m’n moeder. Daarna de engelse les.. we tekende een poppetje, een boom, een appel, zon en een boek op het bord. Daarbij tekende ze het na en schreven ze erbij wat het was. We kregen een hoop commentaar dat het veeeeeelste makkelijk is. Daarna was het alweer tijd voor de lunch en waren we alweer klaar met alles. Savonds besloten de meiden zelf patat te maken met kipnuggets erg lekker alleen alles stonk en was vettig en morgen komt alweer de andere groep!
Vrijdag 10 januari was het dan zover de andere groep zou smiddags komen. Rond een uurtje of 12 waren ze hier en werd alles weer uitgepakt en de bedden in orde gemaakt. Daarna kwam er een man voor onze teennagels te doen. We mochten zelf kiezen wat we wilde hebben. Van de keniaanse vlag tot aan streepjes. Ik had het geniale idee om een peace teken om mijn nagel te laten zetten. Eindstand zilveren teennagels met een wit peace teken. Het leek wel type ex! Daarna zijn we naar de masai markt geweest waar ze allerlei leuke dingetjes verkopen. Ik heb een onwijs mooie schaal gekocht met de wereld erop en wat armbandjes (om mijn collectie aan te vullen). Daarna zijn we met zijn allen uiteten geweest bij Buddy’s een erg gezellige tent met muziek en lekker eten. Ik deelde samen met Jorine een soort tapas van Samosa’s, spare ribs(geloof me niet zoals in nederland), kippenvleugeltjes en een gehaktballetje. Errugg lekker! Toen iedereen klaar was vroegen we om de rekening en werden we afgelegd, omdat er 1000 shilling teveel op het bonnetje stond (10 euro) na het een en ander besproken te hebben en geregeld en het maar goed was dat we het nagekeken zei ze dat ze inderdaad een fout had gemaakt. Daarna zijn we met zijn allen naar de rooftopbar geweest waar we met zijn allen hebben geprobeerd onze verslagen te maken en te posten. Helaas lukte dit met mijn laptop niet.. wat een ramp!
Zaterdag 11 januari weer vroeg naast ons bed, want om 8 uur moesten we de deur uit om te vertrekken naar Lake victoria waar we de nijlpaarden zouden zien. Wat een hobbel weg! Op een gegeven moment stoote ik zo hard mijn hoofd dat ik er (een week later) nogsteeds pijn mijn hoofd van heb. Maargoed eenmaal bij het plaatsje aangekomen waar de boot lag moesten we eerst over de vismarkt lopen waar al de vrouwen de net gevangen vis verkopen. Voordat we de boot instapte moesten we eerst ons reddingsvest aan.. Serieus waarom? We kunnen toch gewoon zwemmen als we die boot uitvallen.. Daarna werd al gauw de eerste hippo (nijlpaard) gespot! Wat een enorme beesten! In totaal hebben we er wel zo’n stuk of 9 gezien en wat een mooie natuur. Daarna werden we afgezet bij het resort kibokobay waar we lekker bij het zwembad hebben gezeten. Helaas hadden we onze bikini’s niet bij ons dus dan maar met kleding aan zonnen. Rond een uurtje of 12 hadden we Sammy weer gebeld en kwam hij ons ophalen en konden we daarna gelijk weer door naar Els. Els is een vrouw die 8 jaar geleden hier is komen wonen. Zij help nu de kinderen met een lichamelijke beperking. Daarna was het alweer 17:00uur toen we thuis kwamen en moesten we ons snel douchen, omkleden, haren doen, make uppen, want vanavond gaan we eerst uit eten en daarna uit! Eerst zijn we naar een restaurant geweest waar je heeerlijke chicken butter masala kon eten met chappati ( dit at ik in India ook altijd en het smaakte precies hetzelfde dus ik was helemaal blij). Daarna zijn we naar Bacardia gegaan, maar hier was het erg stil en keek iedereen voetbal. Na wat tentjes langs te zijn geweest kwamen we uiteindelijk uit bij Signature waar we een hele gezellig avond gehad hebben.
Zondag 12 januari na uitgeslapen te hebben zijn we met zijn allen richting de supermarkt gegaan. Hier ben je trouwens niet 1,2,3 uit de supermarkt je ziet iedere keer weer wat nieuws! Uiteindelijk na anderhalf uur en de meiden uit Rangala al lang weer vertrokken waren om hun bus te halen waren wij ook klaar in de supermarkt en konden we weer naar huis. Met al de tassen (genoeg voor een heel weeshuis) voel je je bijna schuldig als je de tassen uit de tuktuk haalt. Daarna hebben we eventjes helemaal niks gedaan totdat Ineke (de buurvrouw) ons kwam halen dat ze Dorothy op bezoek had met allerlei leuke slippers. En natuurlijk kan je dan geen nee zeggen, want wij houden daar wel van! Na het een en ander te hebben gekocht en besteld was het tijd om te koken. Na het eten hadden we om 7 uur alweer met Sammy afgesproken en bracht hij ons naar de rooftopbar waar bij de meeste van ons het internet het prima deed. Verslagen en foto’s zijn gepost en vergeet natuurlijk niet de skype gesprekken. Ook Joep en Yvette waren mee en hebben we met zijn allen nog wat gedronken. Toen was het weer tijd om naar huis te gaan en morgen breekt stage week 2 aan!
Maandag 13 januar vanmorgen met Millicent afgesproken om te kijken hoe het met de meiden gaat maar vooral om het een en ander te bespreken. Zo ook bij Lindy bij MamaNgina. Het blijkt dus dat er steeds geslagen wordt als de kinderen naar bed moeten en dit niet willen. Dus om 11 uur hadden we een gesprek met de baas francis.. Wij uitgelegd dat het niet mag en dan het niet normaal is om kinderen zo te behandelen en dat er misschien een andere manier is om ze te ‘’straffen’’. In het begin begreep hij het heel goed en vertelde hij ook dat het absoluut niet mag maar later in het gesprek krabbelde hij een beetje terug en vertelde hij dat het disipline is.. Yeah Right! Met andere woorden het ene oor in het andere oor uit.. Ook vertelde ik heb dat er een kind is wat er erg ziek uit ziet. Gele ogen en vaak spugen nou blijkt dat deze jongen geboren is met hiv en dat hij er wel medicijnen voor krijgt maar meer er niet aan kunnen doen. Met andere worden niet heel lang meer te leven heeft. Daarna nog even gevraagd wat die schimmel op de kinderen hun hoofd is en of ze er iets aan kunnen doen. Hier blijkt geen geld voor te zijn. Ook was er die ochtend een meisje met een enorme blaar op haar voet . Lindy en ik hebben besloten om zalfjes voor de kindjes hun hoofdjes te halen en ik had afgesproken om in de middag terug te komen en voor de blaar te zorgen. Nog geen 5 minuten dat Millicent en ik weg waren smste Lindy mij om te vertellen dat ze het meisje met de blaar hadden beet gepakt en er een gaatje in hadden gemaakt en daarna liep ze gewoon met haar blote voetjes over de stenen en het zand. (occhhhh ze begrijpen het echt niet!) Daarna naar Jorine haar school geweest oook hier wordt geslagen en Millicent wilde met de hoofdleraar spreken. Helaaaasss hij was er niet en vrijdag moeten we het dus opnieuw proberen. Daarna op naar Dagmar. We werden meteen aangevallen door de hoofdlerares Mary. Er was gisteren een man geweest uit Chicago met een zoontje met het syndroom van down en wat had die man een goed idee! Ik snapte er helemaal niks van. Die man had dus een geweldig idee en de coach (ik dus) moest erbij zijn! Nou vooruit dan maar (geen idee waar het over gaat) maar om 4 uur staat de afspraak. Daarna was het tijd voor pauze.. vandaag geen sumawiki en klonterrijst voor Dagmar, maar op naar het winkelcentrum waar we Samosa’s (een soort bladerdeeg met vlees erin) hebben gegeten en iets gedronken hebben. Daarna ben ik samen met Millicent naar Swap gegaan waar ze het cremetjes voor de kindjes hun hoofdje verkopen. Een potje en 1,80 euro armer door naar de apotheek om betadine en verbandmateriaal te halen. Totaal 7 euro armer en een tas vol spullen weer terug naar MamaNgina, maar eerst alleen met een vreemde tuktuk door de sloppenwijken (oke toen voelde ik me echt even niet veilig met al dat geld en mijn sieraden om). Daarna opzoek naar het meisje met de blaar onder haar voet. Eenmaal haar voet goed te hebben gewassen en gillend en krijsend op Lindy haar schoot zat kon ik het verbinden. Maar het meisje was zo onwijs sterk (amper 6 jaar) dat we er nog maar iemand bij moesten halen. Eenmaal gelukt ga ik het van de week nog even bekijken of het er al beter uit ziet. Lindy verzorgt het voorlopig, want van de vrouwen die daar werken kan je het niet van verwachten. Daarna weer terug naar de Lutheran waar Dagmar al op mij staat te wachten. Mary rent ook al naar buiten en doet heel druk.. Waarom? GEEN IDEE! (stiekem denk ik mens doe normaal). We moeten naar de kerk! Okeee op naar de kerk waar de pater, dominee (of hoe heet zo iemand) al op ons staat te wachten. Ook Roger (de man uit chicago) en zijn zoontje.. ik weet niet hoe hij heet, want hij zei gelijk i’m fine en ik neem aan dat hij die naam niet van zijn ouders gekregen heeft. Daarna de kerk in waar we in het kantoortje mochten zitten van de pater, dominee (je weet wie ik bedoel). Na allerlei gesprekken gevoerd te hebben (wat mij toch een beetje TE serieus werd) en ik kan het allemaal voor jullie gaan typen, maar ook dan val ik ondertussen in slaap en jullie vast ook. Oke waar het dus op neer komt is dat wij een website willen maken voor de school, het verhaal van de school erop plaatsen (hoe, wat, waar, wanneer) er foto’s plus verhaaltjes van de kinderen op schrijven zodat mensen in Europa dit kunnen zien en zij dan bijvoorbeeld een kindje kunnen sponsoren. Ik heb afgesproken dat ik dit erg leuk vind om te doen alleen zie ik het niet zitten om me ook te bemoeien met de geld zaken. Ook de website moet eens per jaar betaald worden. Nou wil ik dat best doen, maar dat ga ik ze nog niet vertellen. Eerst moeten zij zelf investeren en later wil ik er best nog over nadenken. Geef je hier 1 vinger pakken ze je hele hand.. Dus al met al een spannend project waar jullie zeker meer over horen! Na het gesprek was het alweer half 6 op naar huis om te verhuizen! In mijn kamer deed het niks. De koelkast niet, de wc trok niet door en bovendien veeeelste groot voor mij alleen. Dus ik ga van de Britisch flat hop door naar Down Under. Na zo’n 15 keer heen en weer te hebben gelopen en wat hulp te hebben gehad van de meiden stond alle rommel in mijn kleine huisje.
Dinsdag 14 januari WAT HEB IK ME EEN PARTIJ SLECHT GESLAPEN! Overal jeuk! Zitten er beestjes in mijn bed?? Dus even douchen en aangekleed en wilde ik naar de rooftop om mijn email te bekijken en alvast een start te maken aan de website. Maar helaas mijn internet doet het niet.. wat raar! Dus ik mijn neef geappt om te vragen wat het kan zijn. Allerlei codes ingetypt en ja hoor hij deed het! Dankje! Daarna probeerde ik verder te komen maar helaas dat kon niet, want we moesten eerst inloggen en dat kan alleen maar via de school dus daar had ik alle gegevens van nodig, maar aangezien ze in vergadering waren kon ik ze ook niet storen. Dan maar vanaf de rooftop lopen naar de supermarkt om mierendoosjes te halen. Dit was de eerste keer dat ik echt alleen door Kisumu liep. Wat fijn en wat een vrij gevoel om gewoon even lekker rond te lopen. Daarna in de supermarkt vroeg ik samen met Dagmar waar we de mierendoosjes konden vinden. Waarbij een duitse man met een blindegeleide stok antwoord zal ik jullie helpen. Ik denk ONS helpen??? Je kan toch niet zien!! Hij praatte het een en ander in het duits en ineens stond zijn vrouw en nerdy zoon voor ons. Die zoon probeerde ons te helpen en zei ook nog even dat hij geen voorstander is van het doden van beesten. HALLOOOO het zijn mieren wake up! Ondertussen stonden er een hele horde mensen om ons heen te zoeken naar mierendoosjes. Wat een grap! Uiteindelijk niet gevonden en stond later weer die duitse zoon voor ons neus om ons een flesje azijn aan te smeren voor de muggen. Oke hier kunnen we misschien wel wat mee! Danke danke.
Woensdag 15 januari opzoek naar de Lonely planet! Goed in Nederland ben je zo klaar.. Maar hier niet! 3 uur verder en dan heb je het wel! Ohja en ondertussen heb je wel alle boekenwinkels gezien! Wat een troep in die winkels. Niks geoordend maar gewoon stapels en stapels boeken! De meiden stages gelopen Jorine gaf vandaag alleen les en dit ging erg goed. De kinderen hoefde maar iets verkeerd te doen en ze gingen ‘’de gang’’ op niks slaan met een stok. Dagmar heeft vandaag meegelopen in de autisten klas ook dit ging weer rustig aan (soms hebben ze meer pauze dan dat ze iets doen). Bij Lindy waren er vandaag weer twee nieuwe baby’s binnen gekomen. De moeder is overleden dus komen ze nu ook bij MamaNgina wonen. Wat een schatjes! S avonds zijn we met zijn allen naar Laughing Budha geweest. Wat heb je daar een heerlijke toetjes! Een milkshake met twix, oreo, m&m’s of kitkat. Lekkerrr! Daarna weer naar bed op naar de volgende dag.
Donderdag 16 januari. Op naar de school van Dagmar om het een en ander met Mary te bespreken. Vooral om het geld dat zij dat zelf moet betalen en ook dat zij t internet moet regelen. Volgensmij staat er alleen maar shilling tekens in die vrouw dr ogen.. Uiteindelijk na het gesprek wilde we beginnen maar helaaas geen wifi.. En nu? Schieten we nog niks op! Dan maar een beetje met de kinderen spelen en een kindje houd er van knuffelen. Als je dit niet doet dan spuugt ie je zo in je gezicht. En ja hoor raak vol in mijn gezicht. Bah smerig! Daarna hadden we weer even pauze dus op voor een samosa naar de supermarkt en hopen dat daarna wel het internet het doet. Helaas geen internet. Daarna keek ik even op mijn telefoon en stuurde Lindy mij een app met een foto van een vinger. Dit ziet er niet goed uit! Binnen een half uur was ik bij MamaNgina. Lindy zei dat het toch niet helemaal best. Nee dat was het inderdaad niet. Cliff zo heet de jongen.. zijn vingertopje ligt er bijna af en zijn nagel zit half los. Dus besloten we om naar het ziekenhuis te gaan. Een ziekenhuis gerund door de goverment dat betekend dat je niets hoeft te betalen alleen maar de medicijnen die nodig zijn. De dokter keek er naar liet de verpleegkundige erbij komen en vertelde dat het maandag geamputeerd moet worden. Oke dan.. Eerst moest het nu iedere dag schoongemaakt worden met betadine en ingesmeerd worden met een cremetje zodat het niet erger gaat ontsteken. Ook kreeg hij een tetanus prik en een peniciline injectie. De jongen gaf geen kick! Daarna hebben we hem wat te drinken laten uitzoeken en wat denk je.. Hij neemt de grootste fles bitterlemon die er is. Prima als je die jongen daar blij mee maakt! Ook een samosa erbij en hij zat te smullen. Moet je je voorstellen dat je iedere dag ugali met sumawiki en sardientjes eet. Daarna door naar de apotheek waar hij nog ibuprofen voor de pijn kreeg en een kuurtje voor de ontsteking. Toen we terug kwamen bij MamaNgina waren ze erg blij dat we naar het ziekenhuis geweest waren en hebben we uitgelegd wat er gedaan moest worden. In de avond zijn we met zijn vieren bij buddy’s wezen eten. Helaas was dit niet helemaal lekker gevallen en moesten we WEER teveel betalen. Het is maar goed dat we het natellen! 250 shilling teveel. Kunnen ze nou niet rekenen of doen ze het expres? Daarna was het weer vroeg stil, want die dag erna voor sommige van ons weer vroeg op.
Vrijdag 17 januari 7 uur ging de wekker weer voor Lindy en mij. Om 8 uur zouden we opgehaald worden door Sammy om weer met Cliff naar het ziekenhuis te gaan voor een peniciline injectie. Toen we aankwamen bij mamaNgina stond Cliff al klaar en sprong hij in de tuktuk. Hij zag er erg netjes uit. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis zagen we zijn gezicht wel een beetje betrekken. Waarschijnlijk omdat hij dacht ohneee gaan we weer. We moesten weer langs de dokter en die schreef in het schriftje op dat hij nog een injectie moet krijgen. Daarna moesten we even wachten. Ondertussen zagen we allerlei mensen binnen komen. Zo ook een man en vrouw met 2 in doeken gewikkelde baby’s. Lindy en ik keken elkaar aan van ochjee het zal toch niet. De moeder keek er ook heel triest bij dus waarschijnlijk waren de baby’s overleden. Daarna kwamen er nog twee overleden baby’s binnen. 4 in 1 uur tijd bizar toch! Daarna was cliff aan de beurt voor zijn inenting. De man vroeg of we iets bij ons hadden.. Een woord waar ik nog nooit van gehoord had. uiteindelijk bleek het dat we naalden nodig hadden. Oke waar kunnen we die dan vinden? In de cola kiosk aan de overkant. Vooruit we konden onze oren niet geloven, maar oke wij naar de overkant gelopen en ja hoor een naald en spuit voor 10 shilling. Koopje! Nadat Cliff ingeënt was terug naar MamaNgina. We kwamen een van de vrouwen van MamaNgina tegen bij het ziekenhuis en vroeg of we mee wilde terug lopen naar MamaNgina. Tuurlijk en zo liepen we door allerlei straatjes en steegjes en werden we door iedereen vriendelijk begroet. Ook hoorde we dat Cliff pas sinds november bij hun verblijft. Hij is een aantal kilometer buiten de stad alleen gevonden en zwierf schijnbaar al weken alleen rond. Zielig als je zo’n kindje ziet en tuurlijk geeft hij dan geen kick bij een prikje, want hij zal vast wel wat gewend zijn! Eenmaal bij MamaNgina aangekomen snel Sammy gebeld of hij een tuktuk kon regelen om naar de school van Jorine te gaan. We hadden een gesprek met de headteacher over het slaan. De headteacher vertelde dat hij er hard mee bezig is maar de meeste leraren niet van veranderingen houden dus dat dit tijd nodig heeft. Wel vond hij het een goede zet van jorine om de kinderen in de hoek te zetten alleen mogen ze helaas niet buiten gezet worden. Daarna hadden we echt weekend en hebben we niet veel gedaan in de middag. De meiden waren moe na de hele week stage. Wel hebben we nog even boodschappen gedaan voor de rest van de week. Voordat we uit eten gingen zijn we naar de masai markt geweest waar we nog het een en ander gekocht hebben en daarna vroegen we aan Sammy of hij een goede pizzeria wist en ja dat wist hij wel. Uiteindelijk zaten we aan een hamburger en hadden we aan de ober gevraagd of er wit brood bij kon. Wat dacht je .. uiteindelijk had iedereen een hamburger met wit broodje EN 2 witte boterhammen erbij liggen. Wat een grap. Daarna om patat gevraagd wat rauw was dus je raad t al. Toen we thuis kwamen hadden we al pijn in de buik.
Zaterdag 18 januari lekker uitgeslapen vandaag en besloten we om naar het Impala park te gaan. Dit is een soort dierentuin met loslopende impala’s (soort herten) en leeuwen, zebra’s, giraffen en weet ik t wat allemaal. (die lopen trouwens niet los). Helaas eenmaal daar aangekomen vroeg hij 25! Euro omgerekend voor de entree. Oke dat is een beetje teveel van het goede en toen zijn we naar talapia beach geweest waar we een lekkere vis hebben uitgezocht. Wel staarde die je de hele tijd aan met open mond en ogen, maar daar hebben we maar een beetje sumawiki (soort spinazie) overheen gelegd. Lindy at patat omdat ze totaal geen vis lust. Best knap om er bij te zitten met die stank! Nadat we terug kwamen hebben de meiden wat liggen slapen en vooral ook op de wc gezeten. En savonds zijn we weer naar Signature geweest.
Zondag 19 januari.. Pff hoe zal ik is beginnen. Om half 10 gingen we naar de Gospelchurch waar er een hoop gedanst en gezongen werd. We zeiden tegen elkaar nog goh best gezellig hier misschien een idee voor iedere zondag! Todat ze begonnen met stil zijn en uren achter elkaar praten over God.. Oke en toen moesten we ook nog even komen staan, omdat wij de nieuwe bezoekers waren. HALLO EVERYBODY! Daarna kregen we een welkomst papiertje in ons handen gedrukt of we ons wilde inschrijven. Nou toch maar niet gedaan. En na bijna in slaap gevallen te zijn had ik het gevoel dat ik op mijn telefoon moest kijken. (eigenlijk de hele kerkdienst had ik dat gevoel). En toen 8 gemiste oproepen en dat ene smsje van Judith.. We hebben een bus ongeluk gehad! Mijn hart bonkte als een gek, ik rende naar buiten, stond te trillen op mijn benen en belde snel Judith. Die klonk eigenlijk heel erg relax en zei dat ik naar het Agakhan ziekenhuis moest komen. Ik Sammy snel gebeld. Sammy neemt altijd heel blij op HALLOO MOOOIE DAME of HALLOO RACHELLLL. Het enige wat ik tegen Sammy vertelde was; Can you pick us up very fast we need to go to the hospital! (In mijn niet al te beste engels). Och wat duurde het lang eer dat Sammy kwam. Ik die meiden ondertussen uit de kerk geplukt. Na 10 minuten of misschien was het wel een half uur? (zo voelde het). Kwam eindelijk Sammy aanrijden. Toen de weg naar het ziekenhuis dit duurde volgensmij ook een uur voor m’n gevoel. Uiteindelijk waren we er weer en kwamen we aan bij het ziekenhuis. Wij allemaal snel de tuktuk uit en Sammy ging ook met ons mee. Toen zaten de meiden al bij de dokter. Och wat zagen ze eruit! Judith moest gehecht worden. Wat duurt dat hier ook ongelofelijk lang! Maar uiteindelijk Is het gehecht en gedaan. Om een lang verhaal kort te maken zal ik proberen uit te leggen wat er ongeveer gebeurd is.. Judith zou Juul wegbrengen, omdat ze zich bij ons groepje zou voegen. Dus pakte zij de acacia bus naar Kisumu. Op een gegeven moment moest de bus uitwijken voor een andere bus. Slingerde ze 3 keer van de ene kant naar de andere kant en belande ze op de zijkant. Ze wisten niet hoe snel ze eruit moesten klimmen en op de een of andere manier stonden de spullen ook buiten die hebben ze gepakt en toen stond er een meneer die hun snel naar het ziekenhuis kon brengen hier in Kisumu. Uiteindelijk ben ik met Judith naar Panda’s gegaan waar we erg lief opgevangen werden door onze buren! De meiden hebben de koffer van Juul opgehaald en de bus nog een keer bekeken. De koffer zat nog in een van de laadruimtes in de bus. Na een heel klein beetje van de shock bijgekomen te zijn hebben we besloten om met zijn allen bij de Green Garden te gaan eten. Eventjes iets anders. Pff wat een vreselijke dag!
Maandag 20 januari toch best slecht geslapen maar dat is natuurlijk ook niet zo gek! Vandaag met Millicent afgesproken om even na te vragen over Juud haar laptop of deze gemaakt kan worden. Helaas was de meneer er niet dus konden we morgen weer terug komen. Ook zijn Milli en ik naar het busstation van de Acacia bus geweest. Hier mocht ik tussen alle spullen kijken of er iets van de meiden tussen zat. Vreselijk vies werkje. Overal zat bloed aan en er zat van alles en nog wat tussen. Pruiken, bedorven vlees noem maar op. Toch vond ik de birkenstocks van Judith en de telefoon van Juul wat een geluk bij een ongeluk! Het is bijzonder dat we nog zoveel terug vonden, want de mensen in het dorp willen gelijk de bus in om te kijken en niet om de mensen te helpen maar om spullen te roven. Zo ook was er een vrouw met 350000 shilling op zak (zo’n 3500 euro). Gelukkig heeft de politie dit netjes terug gevonden! In de avond heeft Dagmar spaghetti gekookt en voor degene die het een vreemd smaakje vond hebben.. er zat kaneel in de saus inplaats van peper. Haha!
Dinsdag 21 januari Om 10 uur zat ik met Jorine in het ziekenhuis (dag 2). Na lang wachten bleek het dat ze een infectie heeft aan haar darmen (dat heb je van het Keniaanse eten). Daarna had ik alweer met Milli afgesproken. 2 uur te laat en 3 tuktuks verder kwam ik dan eindelijk bij Milli aan. We gingen snel naar de computerzaak. Nouja zeg maar gerust bezemkast, want groter was het ‘’kantoortje’’ niet. Na een hoop gepruts en gedoe aan de laptop vertelde hij dat het ongeveer 150 euro zou gaan kosten om het scherm te laten maken.. hmmm nou daar moest Juud nog maar even over nadenken. Daarna vertrokken Millicent, Liam (haar man) en ik naar Maseno waar we het politiestation moesten bezoek in verband met de verloren spullen. Wat een gedoe! Een politie man die alleen maar met me aan het flirten was en er verder totaal niks uitkwam. Ik met me domme hoofd hem nog mijn telefoon nummer geef, omdat ik dacht dat dat handig zou zijn om contact te houden over de papieren en we dan misschien niet iedere keer heen en weer moeten reizen. Nouja na een hoop praten, gedoe en heel veel papieren invullen zouden die meiden toch nog twee keer mee moeten naar het politiebureau om het een en ander in te moeten vullen. (Achteraf blijkt nu dat alles al geregeld is met de verzekering dus hoeven we niet meer terug). Na weer een uur tot anderhalf uur terug te zijn in Kisumu was ik er toch wel eventjes klaar mee. Oke zwaaaar chagrijnig werd ik er van dus besloten Juud en ik savonds even wat anders te gaan doen en zijn we naar de Laughing budha geweest om een twix milkshake te drinken..
Woensdag 22 januari Oke vandaag had ik zo in mijn hoofd om alleen maar leuke dingen, maar wat kan je hier doen? Niet zoooo heel veel. Goed eerst maar even heeeel boos geworden op de meneer die hier werkt dat het internet gemaakt moet worden, de douche en nog meer dingen en we anders een deel van het geld terug willen. Goh wat waren ze snel ineens met alles maken! (soms hebben ze dat hier gewoon nodig). Daarna met Juud naar de rooftopbar om mijn lang verwachte verslag te plaatsen maar helaas het internet doet het super slecht. Dus zijn we maar weer naar de supermarkt gegaan om wat dingetjes te kopen en hebben we savonds uiensoep met knoflookboter en brood gemaakt. Heeeeerlijk!
Donderdag 23 januari Vanmorgen weer naar het ziekenhuis. Dit keer voor Lindy, maar we besloten om gelijk Jorine weer mee te nemen en Judith moest gelijk even kijken of er nog iets betaald moest worden. Eenmaal bij de receptie aangekomen herkennen ze me nu ongeveer wel. Ondertussen zie ik ze denken komt ze nou voor haarzelf of komt ze voor het andere meisje. We waren snel aan de buurt. Eerst Jorine nog even naar binnen die een potje kreeg om in te poepen (voor onderzoek). En toen Lindy die ook een infectie in haar darmen heeft dus ook een kuurtje krijgt. Daarna moest Lindy haar medicijnen ophalen.. en niet alleen Lindy had last van haar darmen ook iemand anders waardoor we allemaal weg rende en Judith tegen een muur aan leunt om vervolgens keihard te lachen en met haar rug tegen een net geverfde natte muur aan staat. Wat een grap! Na het ziekenhuis kregen de meiden het advies om bananen en sinaasappels te eten en besloten Judith en ik om naar de tempel te gaan om te vragen of we een keer mee kunnen kijken voor een paar uurtjes. Helaas was de eigenaar er niet en hebben we ons telefoon nummer maar gegeven aan Alex de beveiliger.. misschien dat hij iets kan regelen! Daarna besloten we om een stukje te gaan lopen. Uiteindelijk zijn we langs allerlei stalletjes gelopen, voor 5 cent hebben we foto mogen maken van het stalletje waar een koe gevild en al hing (de slager). En hebben we ook nog even een tussenstop gemaakt bij een Art Galerij waar er allerlei schilderijen hingen en wij genoten van een cola van 25 shilling omgerekend 25 cent. Daarna nog verder gelopen en waren we na 2 en half uur weer terug bij panda’s waar het tijd was voor een flinke powernap. Om half 6 schrokken we wakker en besloten we om ons om te kleden en te wandelen naar Buddy’s ( 3kwartier lopen). Net voordat het donker werd kwamen we er aan. Wat een perfecte timing. Daarna een cordon Blue op en hebben we Sammy gebeld en zijn we maar weer gaan slapen. De uurtjes hebben we weer ingehaald.
vrijdag 24 januari Pff uitgeslapen dat is fijn! Om 10 uur hadden we met Sarah afgesproken. Ook een nederlandse meid die hier haar vriend heeft leren kennen en nu allerlei projecten doet. Wij op naar Pandipiri wat betekend hide your ass, wat weer betekend kijk uit verstop je, omdat hier vroeger hyena’s rondliepen. Na een hele uitleg en allerlei dingen gezien te hebben en heel veel gekletst te hebben besloten we rond een uurtje of half 2 de ‘’tuktuk line’’ te pakken. Ik noem het maar de tram lijn hier. Hier kan je voor 10 cent richting de supermarkt waar Judith en ik samen even wat gegeten en gedronken hebben. Daarna weer terug naar huis en hebben we weer een powernap gedaan. Goh het was zo vreselijk warm vandaag niet normaal! De teller gaf 30 aan maar het zou zomaar kunnen dat het 40 graden was overdag. Nu ik dit allemaal type luister ik naar een koor van kikkers. Het regenseizoen is begonnen!
Ik besef me ineens dat we hier alweer 3 en halve week zitten. Wat gaat de tijd toch vreselijk snel! Morgen komen de meiden terug uit Rangala. Top meiden trouwens, want die hebben het deze week zonder coach toch allemaal even mooi geregeld daar met zijn drieën! Op naar het weekend waar we weer een hoop leuke dingen zullen beleven! Onder andere is Judith maandag jarig!
Groetjes uit Kenia!
WOW wat een land!
5 Januari op naar Rangala. We hadden om 10 uur afgesproken met Sammy en alle 10!! de koffers paste net in de tuktuk. Daarna gingen we richting het busstation met zijn allen. Eenmaal bij het busstation aangekomen stond Consolata al op ons te wachten. Zij had de kaartjes al voor ons geregeld dus hoefde we alleen nog even te wachten op de bus. Na ongeveer een half uurtje konden we instappen (we hadden geluk!) Iedereen zijn eigen plek. Ondertussen stroomde de bus vol met Kenianen, kippen, honden en weet ik het nog meer. Bijzonder is ook om te zien dat de mensen hier je van top tot teen aanstaren, Maar ach wat zouden wij doen als we 9 blanke meiden in de bus hadden zitten..? Rond half 12 reden we al snel Kisumu uit. Het valt mij dan ook op dat je onderweg allerlei verschillende dingen ruikt van vuilnisbrandjes tot aan een boom die in de bloei staat. Na anderhalf uur rijden kwamen we aan in Rangala. Het eerste wat ik dacht was WAT IS HET HIER STIL..???!! Wat een groot verschil met Kisumu. Hier kan je lekker rondlopen en in Kisumu zit je altijd vast aan een tuktuk en kan je niet ‘’even’’ de poort uit. We moesten voordat we bij het huis waren eerst de weg uitlopen en daarna kwamen we bij het huis. Sammy stond al klaar met de koffers (Hij had er zo’n 2 en half uur over gedaan). Nu konden we de koffers uitladen en hebben we met zijn alle nog wat gedronken. Daarna was het tijd om de stageplekken te bezoeken. De boys en girls school waren allebei nog dicht i.v.m. de vakantie, maar wel heeft iedereen al kennis kunnen maken met wat leraren die wel aanwezig waren. Daarna gingen we naar het babyhome waar zuster Mary Esther ons verwelkomde. Ze vertelde hoe alles hier is begonnen dat er 38 kinderen wonen vanaf anderhalve week oud tot aan kinderen van 14 jaar. Ook vertelde ze dat er vaak te vroeg baby’s werden geboren Die moeten dan in de couveuse maar deze is kapot(later hoorde ik dat deze al jaren kapot is) Baby’s moeten dus altijd naar het ziekenhuis gebracht worden en dit redden ze vaak niet. Dan besef je weer dat alles in Nederland vanzelfsprekend is en dat je alles in de ‘’buurt’’ heb. Na de rondleiding en kennis gemaakt te hebben met de vrouwen die daar werken en de kinderen die er wonen kregen we overheerlijke pannenkoeken, koekjes, cake, bananen, water, thee en sap. Wat een verwennerij! Na de lunch was het tijd voor Dagmar, Jorine, Lindy en ik om afscheid te nemen,want wij moesten weer terug naar Kisumu. Consolata had voor ons geregeld dat er 4 plekken over waren in de bus, maar helaas dit was er niet. Het was heel erg druk omdat het de afgelopen 3 weken vakantie was en iedereen nu terug naar huis reist. Uiteindelijk na anderhalf uur gewacht te hebben in de brandende zon konden we mee in een Matatu. Dit is een klein wit busje wat helemaal volgepropt zit met mensen. Lindy en Jorine zaten luxe voorin alhoewel je dan wel alles kan zien en op je af ziet komen. Dagmar en ik zaten opgevouwen achter in het busje. Na twee uur waren we eindelijk terug in Kisumu. Het was al donker geworden en Sammy stond al op ons te wachten. Slim van hem om bij het Agakhan ziekenhuis af te spreken, want volgens hem staan er allemaal alibaba’s bij het busstation (zakenrollers). Nadat we ingestapt waren zijn we nog even water gaan halen in de supermarkt en zijn we terug naar het huis gegaan. In de supermarkt hadden we ook een zaklamp voor de bewaker gekocht. Hij had zo’n kleine zaklamp dat hij ons niet goed kon zien, maar wij hem ook niet. De man was dolgelukkig! Na wat gegeten te hebben en gekletst werd het tijd om te slapen. Nouja slapen ik denk dat we allemaal een beetje zenuwachtig waren en het een erg kort nachtje voor de meeste was.
Maandag 6 januari was het dan zover de eerste stagedag. Millicent en Sammy staan om half 8 voor ons neus. We gaan alle drie de meiden weg brengen naar hun stageplek. Eerst Lindy bij de mama ngina waar de kinderen in het schooltje zitten (gebouwtje ernaast) dus is het erg rustig. De volgende stop is de Lutheran school waar Dagmar stage loopt. Helaas is het nog dicht en moeten de kinderen nog terug van vakantie, maar de leraren zijn er al wel waaronder ook de headteacher Mary Ouma. Ze legt van alles uit over de school en met het iets wat slecht verstaanbare engels is het moeilijk te begrijpen. Daarna gaan we samen met Dagmar weer terug naar de tuktuk waar Sammy en Jorine op ons staan te wachten. Ook Jorine gaat naar haar stage de Joel Emino school. We vallen met ons neus in de boter, want de opening van het nieuwe schooljaar begint! De vlag wordt gehesen, er wordt geklapt en gezongen en we krijgen ook nog een preek over God. Als dit afgelopen is gaan we naar de kamer van de headteacher Pieter waar het een en ander besproken wordt en dan laten we Jorine achter bij alle leraren. Daarna besluit Dagmar te gaan helpen bij Mama Ngina en in de middag helpt ook Jorine daar, want de lessen van Jorine duren maar tot 13:00 uur.
Niet alleen de meiden hebben een hoop ervaringen opgedaan vandaag, maar ook ik. Ik ben samen met Millicent naar de immigration geweest (de immigratie dienst) waar ik alle meiden heb moeten inschrijven. Daarna moesten we ook naar het AgaKhan ziekenhuis waar we ook ons allemaal in moesten schrijven. Ik kan hier wel hele verhalen over gaan typen, maar daar word ik niet gelukkig van en jullie waarschijnlijk ook niet. Dus rond een uurtje of 3 was ik weer thuis en om 16:30 stonden de meiden weer voor me neus. Wat een hoop verhalen!! De begeleiding is toch anders dan in Nederland voor je gevoel wordt je een beetje aan je lot over gelaten. Dus dat betekend dat je je eigen initiatief moet nemen. Ook zagen ze dat er geslagen werd met een zweepje als de kinderen niet naar bed willen. Dit is erg hard om te zien! En vreselijk dat dat nog gebeurd. Savonds hebben we met zijn allen gepraat en besloot ik de volgende dag mee te gaan met Dagmar naar de Lutheran school..
Dinsdag 7 januari stonden we weer om half 8 klaar. Eerst Lindy afgezet en toen met Dagmar mee naar de Lutheran. Er waren nog niet veel kinderen, omdat de vakantie nog niet over is en het overdag erg druk met het verkeer is. Eigenlijk is het zo dat de bussen niet meer snachts rijden dus dat betekend dat ze overdag moeten reizen. Eerst kregen we een rondleiding van een lerares daar op school. Ze liet alle lokalen zien en vertelde daarbij wat er gedaan werd. Ze hebben allerlei lokaaltjes waar van alles gedaan kan worden zoals kettingen maken, meubels en een naaiatelier. Ookb mochten we in de computer kamer kijken. Hier staan 10 computers die allemaal door kenia zelf gesponsord zijn. Ook mochten we natuurlijk kijken wat er allemaal op de computer stond en konden we ondertussen bekijken wat ze allemaal leerde. 2 en een half uur verder, bijbel liedjes gehoord te hebben, foto’s van de school gezien te hebben en alle opdrachten wisten we wel wat er op die computer stond. Soms had ik het idee dat ik meer van die computer begreep dan hem. Daarna gingen we weer terug naar de hoofdlerares en vroegen we of we in de keuken konden helpen en ja hoor.. dat kon! Een schaal met rijst en die moesten we uitpluizen totdat er alleen nog maar rijstkorrels inzaten. Dat betekende dat alle wormpjes, insecten en steentjes eruit moest worden gehaald.. errug fijn! Daarna hebben we nog wat gepraat met de leraren daar en gespeeld met de kindjes die er waren en was het alweer tijd om de meiden op te halen en naar huis te gaan. Een bijzondere dag zoals die allemaal zijn hier in Kenia..
Woensdag 8 januari. Vandaag is de dag om met Lindy mee te lopen bij MamaNgina (weeshuis). Maar eerst moesten we naar het ziekenhuis, want Jorine had last van haar rechter oog. Eerst Dagmar en Lindy afgezet bij hun stage en toen op naar het ziekenhuis. Eenmaal daar aangekomen zou de dokter pas om 10:00 uur er zijn... fijn, want het is nu pas 8:00 uur. We kunnen twee dingen doen; Sammy bellen om ons op te halen en nog iets nuttigs gaan doen of wachten totdat de dokter er is, want dan weet je zeker dat je de eerst in de rij bent. Ondertussen moest Jorine naar binnen om zich bloeddruk te meten, saturatie en haar gewicht. We hadden allebei zoiets van waarom ze komt alleen maar voor haar oog.. Uiteindelijk om 10:15 mochten we naar binnen. De dokter even wat testjes gedaan en bleek het een bacteriële infectie te zijn aan het oog dus naar de apotheek en druppeltjes gekocht voor 1,90 euro ongeveer. Hoe maken ze het er voor? Daarna op naar MamaNgina waar Lindy al druk bezig was met de baby’s. Wat een schatjes en ze komen allemaal op je afstormen zelfs de allerkleinste. Na iedereen hallo te hebben gezegd zijn we met de kindjes gaan spelen. De een vraagt nog meer aandacht dan de ander en de hele tijd willen ze je aanraken, ruiken en aan je haar zitten. Dat ruiken doen ze trouwens ook op een bijzondere manier.. ze gaan naast je staan doen een hand over je arm en ruiken dan vervolgens aan hun eigen hand. Vreemd! Ook hebben we met hun het liedje ‘’hoofd, schouders, knie en teen’’ gedaan en ‘’de wielen van de bus’’ Deze konden ze allemaal erg goed mee zingen. Daarna was het tijd om onder de douche te gaan. Nouja een douche een teil met water en een viezig doekje met zeep en soppen maar! Nadat gedaan te hebben en alle kleding bij elkaar gezocht te hebben en ik het eigenlijk nooit goed deed volgens die vrouw die daar werkte waren we na een uurtje klaar met wassen en doen. Daarna was het alweer tijd om te eten. Voor de baby’s gekookte bananen met aardappelen en voor de grotere kinderen een soort rijst met groene zoute bladeren (sumawiki) en sardientjes. Daarna was het alweer bedtijd en werden de baby’s opnieuw gewassen en aangekleed (dat was moet wel gebeuren, want het lijkt wel een slachtveld als die gegeten hebben). Eten worden ze ook niet mee geholpen maar moeten ze allemaal zelf doen. Luiers omdoen gaat hier trouwens ook niet precies hetzelfde als in nederland. Hier gebruiken ze handdoeken en die vouw je dan in een driehoek en sla je dan om daarbij gaat er een plastic broekje aan en dan nog een rompertje en broekje (alsof het niet warm genoeg is hier..). De kinderen slapen dan van 2 tot 4 en de wat oudere zijn dan wel wakker. Die moeten alle klusjes doen voor de vrouwen die er werken zoals afwassen, opruimen, schoonmaken. Die vrouwen doen echt helemaal niets op 2 na. Ondertussen waren er nog wat oudere kinderen wakker waarmee we gingen voetballen met een strandbal en later hadden ze mijn telefoon uitgevonden waar ze foto’s en filmpjes mee konden maken. Toen was het alweer tijd om naar huis te gaan en hebben we savonds niet meer zo heel veel gedaan.
Donderdag 9 Januari is moeders jarig! Vandaag ging ik met Jorine mee naar de Joel Emino school. Om 7:45 uur waren we er en konden we gelijk mee doen aan het gebed. Zaten we daar tussen de leraren schijnheilig mee te bidden.. Ondertussen zitten de leraren ook gewoon met hun telefoon in hun handen te smsen ( appen doen ze hier nog niet aan denk ik). Daarna door naar de klas waar wel 90!!!! Kinderen aan het wachten waren op ons. Ik werd verwelkomt met HELLO TEACHER RACHEL HOW ARE YOU?!?!? Allemaal in koor en waarbij ik moest antwoorden I AM FINE ! PLEASE SIT DOWN. En dan hop gaan ze allemaal tergelijk zitten. De lerares had die dag ervoor wat lessen op het bord geschreven en dat gingen de kinderen toen allemaal maken. Daarna waren wij aan de buurt en kwamen ze allemaal aan de tafel staan en konden wij het nakijken. Wat een ramp! Rekensommen die je zelf niet op het bord heb geschreven. Nou dan maar eerst zelf uitrekenen, op onze handen geschreven en nakijken maar! Ondertussen was het een grote chaos in de klas. En was het even tijd voor Gym. Jorine had een bal mee genomen en ballonen dus de kinderen werden helemaal wild. Best grappig om te zien dat een stuk of 45 kinderen achter een bal aan rennen. Helemaal gelukkig met 1 bal! Ondertussen kwam er een meisje naar me toe en vertelde dag ze zich niet lekker voelde. Ik denk dat ze iets van griep had maar je weet het maar nooit. Dus wij naar de hoofdleraar en ze mocht naar huis. Toen ik terug kwam begon de Engelse les, maar eerst HAPPY BIRTHDAY!! Liedje voor m’n moeder. Daarna de engelse les.. we tekende een poppetje, een boom, een appel, zon en een boek op het bord. Daarbij tekende ze het na en schreven ze erbij wat het was. We kregen een hoop commentaar dat het veeeeeelste makkelijk is. Daarna was het alweer tijd voor de lunch en waren we alweer klaar met alles. Savonds besloten de meiden zelf patat te maken met kipnuggets erg lekker alleen alles stonk en was vettig en morgen komt alweer de andere groep!
Vrijdag 10 januari was het dan zover de andere groep zou smiddags komen. Rond een uurtje of 12 waren ze hier en werd alles weer uitgepakt en de bedden in orde gemaakt. Daarna kwam er een man voor onze teennagels te doen. We mochten zelf kiezen wat we wilde hebben. Van de keniaanse vlag tot aan streepjes. Ik had het geniale idee om een peace teken om mijn nagel te laten zetten. Eindstand zilveren teennagels met een wit peace teken. Het leek wel type ex! Daarna zijn we naar de masai markt geweest waar ze allerlei leuke dingetjes verkopen. Ik heb een onwijs mooie schaal gekocht met de wereld erop en wat armbandjes (om mijn collectie aan te vullen). Daarna zijn we met zijn allen uiteten geweest bij Buddy’s een erg gezellige tent met muziek en lekker eten. Ik deelde samen met Jorine een soort tapas van Samosa’s, spare ribs(geloof me niet zoals in nederland), kippenvleugeltjes en een gehaktballetje. Errugg lekker! Toen iedereen klaar was vroegen we om de rekening en werden we afgelegd, omdat er 1000 shilling teveel op het bonnetje stond (10 euro) na het een en ander besproken te hebben en geregeld en het maar goed was dat we het nagekeken zei ze dat ze inderdaad een fout had gemaakt. Daarna zijn we met zijn allen naar de rooftopbar geweest waar we met zijn allen hebben geprobeerd onze verslagen te maken en te posten. Helaas lukte dit met mijn laptop niet.. wat een ramp!
Zaterdag 11 januari weer vroeg naast ons bed, want om 8 uur moesten we de deur uit om te vertrekken naar Lake victoria waar we de nijlpaarden zouden zien. Wat een hobbel weg! Op een gegeven moment stoote ik zo hard mijn hoofd dat ik er (een week later) nogsteeds pijn mijn hoofd van heb. Maargoed eenmaal bij het plaatsje aangekomen waar de boot lag moesten we eerst over de vismarkt lopen waar al de vrouwen de net gevangen vis verkopen. Voordat we de boot instapte moesten we eerst ons reddingsvest aan.. Serieus waarom? We kunnen toch gewoon zwemmen als we die boot uitvallen.. Daarna werd al gauw de eerste hippo (nijlpaard) gespot! Wat een enorme beesten! In totaal hebben we er wel zo’n stuk of 9 gezien en wat een mooie natuur. Daarna werden we afgezet bij het resort kibokobay waar we lekker bij het zwembad hebben gezeten. Helaas hadden we onze bikini’s niet bij ons dus dan maar met kleding aan zonnen. Rond een uurtje of 12 hadden we Sammy weer gebeld en kwam hij ons ophalen en konden we daarna gelijk weer door naar Els. Els is een vrouw die 8 jaar geleden hier is komen wonen. Zij help nu de kinderen met een lichamelijke beperking. Daarna was het alweer 17:00uur toen we thuis kwamen en moesten we ons snel douchen, omkleden, haren doen, make uppen, want vanavond gaan we eerst uit eten en daarna uit! Eerst zijn we naar een restaurant geweest waar je heeerlijke chicken butter masala kon eten met chappati ( dit at ik in India ook altijd en het smaakte precies hetzelfde dus ik was helemaal blij). Daarna zijn we naar Bacardia gegaan, maar hier was het erg stil en keek iedereen voetbal. Na wat tentjes langs te zijn geweest kwamen we uiteindelijk uit bij Signature waar we een hele gezellig avond gehad hebben.
Zondag 12 januari na uitgeslapen te hebben zijn we met zijn allen richting de supermarkt gegaan. Hier ben je trouwens niet 1,2,3 uit de supermarkt je ziet iedere keer weer wat nieuws! Uiteindelijk na anderhalf uur en de meiden uit Rangala al lang weer vertrokken waren om hun bus te halen waren wij ook klaar in de supermarkt en konden we weer naar huis. Met al de tassen (genoeg voor een heel weeshuis) voel je je bijna schuldig als je de tassen uit de tuktuk haalt. Daarna hebben we eventjes helemaal niks gedaan totdat Ineke (de buurvrouw) ons kwam halen dat ze Dorothy op bezoek had met allerlei leuke slippers. En natuurlijk kan je dan geen nee zeggen, want wij houden daar wel van! Na het een en ander te hebben gekocht en besteld was het tijd om te koken. Na het eten hadden we om 7 uur alweer met Sammy afgesproken en bracht hij ons naar de rooftopbar waar bij de meeste van ons het internet het prima deed. Verslagen en foto’s zijn gepost en vergeet natuurlijk niet de skype gesprekken. Ook Joep en Yvette waren mee en hebben we met zijn allen nog wat gedronken. Toen was het weer tijd om naar huis te gaan en morgen breekt stage week 2 aan!
Maandag 13 januar vanmorgen met Millicent afgesproken om te kijken hoe het met de meiden gaat maar vooral om het een en ander te bespreken. Zo ook bij Lindy bij MamaNgina. Het blijkt dus dat er steeds geslagen wordt als de kinderen naar bed moeten en dit niet willen. Dus om 11 uur hadden we een gesprek met de baas francis.. Wij uitgelegd dat het niet mag en dan het niet normaal is om kinderen zo te behandelen en dat er misschien een andere manier is om ze te ‘’straffen’’. In het begin begreep hij het heel goed en vertelde hij ook dat het absoluut niet mag maar later in het gesprek krabbelde hij een beetje terug en vertelde hij dat het disipline is.. Yeah Right! Met andere woorden het ene oor in het andere oor uit.. Ook vertelde ik heb dat er een kind is wat er erg ziek uit ziet. Gele ogen en vaak spugen nou blijkt dat deze jongen geboren is met hiv en dat hij er wel medicijnen voor krijgt maar meer er niet aan kunnen doen. Met andere worden niet heel lang meer te leven heeft. Daarna nog even gevraagd wat die schimmel op de kinderen hun hoofd is en of ze er iets aan kunnen doen. Hier blijkt geen geld voor te zijn. Ook was er die ochtend een meisje met een enorme blaar op haar voet . Lindy en ik hebben besloten om zalfjes voor de kindjes hun hoofdjes te halen en ik had afgesproken om in de middag terug te komen en voor de blaar te zorgen. Nog geen 5 minuten dat Millicent en ik weg waren smste Lindy mij om te vertellen dat ze het meisje met de blaar hadden beet gepakt en er een gaatje in hadden gemaakt en daarna liep ze gewoon met haar blote voetjes over de stenen en het zand. (occhhhh ze begrijpen het echt niet!) Daarna naar Jorine haar school geweest oook hier wordt geslagen en Millicent wilde met de hoofdleraar spreken. Helaaaasss hij was er niet en vrijdag moeten we het dus opnieuw proberen. Daarna op naar Dagmar. We werden meteen aangevallen door de hoofdlerares Mary. Er was gisteren een man geweest uit Chicago met een zoontje met het syndroom van down en wat had die man een goed idee! Ik snapte er helemaal niks van. Die man had dus een geweldig idee en de coach (ik dus) moest erbij zijn! Nou vooruit dan maar (geen idee waar het over gaat) maar om 4 uur staat de afspraak. Daarna was het tijd voor pauze.. vandaag geen sumawiki en klonterrijst voor Dagmar, maar op naar het winkelcentrum waar we Samosa’s (een soort bladerdeeg met vlees erin) hebben gegeten en iets gedronken hebben. Daarna ben ik samen met Millicent naar Swap gegaan waar ze het cremetjes voor de kindjes hun hoofdje verkopen. Een potje en 1,80 euro armer door naar de apotheek om betadine en verbandmateriaal te halen. Totaal 7 euro armer en een tas vol spullen weer terug naar MamaNgina, maar eerst alleen met een vreemde tuktuk door de sloppenwijken (oke toen voelde ik me echt even niet veilig met al dat geld en mijn sieraden om). Daarna opzoek naar het meisje met de blaar onder haar voet. Eenmaal haar voet goed te hebben gewassen en gillend en krijsend op Lindy haar schoot zat kon ik het verbinden. Maar het meisje was zo onwijs sterk (amper 6 jaar) dat we er nog maar iemand bij moesten halen. Eenmaal gelukt ga ik het van de week nog even bekijken of het er al beter uit ziet. Lindy verzorgt het voorlopig, want van de vrouwen die daar werken kan je het niet van verwachten. Daarna weer terug naar de Lutheran waar Dagmar al op mij staat te wachten. Mary rent ook al naar buiten en doet heel druk.. Waarom? GEEN IDEE! (stiekem denk ik mens doe normaal). We moeten naar de kerk! Okeee op naar de kerk waar de pater, dominee (of hoe heet zo iemand) al op ons staat te wachten. Ook Roger (de man uit chicago) en zijn zoontje.. ik weet niet hoe hij heet, want hij zei gelijk i’m fine en ik neem aan dat hij die naam niet van zijn ouders gekregen heeft. Daarna de kerk in waar we in het kantoortje mochten zitten van de pater, dominee (je weet wie ik bedoel). Na allerlei gesprekken gevoerd te hebben (wat mij toch een beetje TE serieus werd) en ik kan het allemaal voor jullie gaan typen, maar ook dan val ik ondertussen in slaap en jullie vast ook. Oke waar het dus op neer komt is dat wij een website willen maken voor de school, het verhaal van de school erop plaatsen (hoe, wat, waar, wanneer) er foto’s plus verhaaltjes van de kinderen op schrijven zodat mensen in Europa dit kunnen zien en zij dan bijvoorbeeld een kindje kunnen sponsoren. Ik heb afgesproken dat ik dit erg leuk vind om te doen alleen zie ik het niet zitten om me ook te bemoeien met de geld zaken. Ook de website moet eens per jaar betaald worden. Nou wil ik dat best doen, maar dat ga ik ze nog niet vertellen. Eerst moeten zij zelf investeren en later wil ik er best nog over nadenken. Geef je hier 1 vinger pakken ze je hele hand.. Dus al met al een spannend project waar jullie zeker meer over horen! Na het gesprek was het alweer half 6 op naar huis om te verhuizen! In mijn kamer deed het niks. De koelkast niet, de wc trok niet door en bovendien veeeelste groot voor mij alleen. Dus ik ga van de Britisch flat hop door naar Down Under. Na zo’n 15 keer heen en weer te hebben gelopen en wat hulp te hebben gehad van de meiden stond alle rommel in mijn kleine huisje.
Dinsdag 14 januari WAT HEB IK ME EEN PARTIJ SLECHT GESLAPEN! Overal jeuk! Zitten er beestjes in mijn bed?? Dus even douchen en aangekleed en wilde ik naar de rooftop om mijn email te bekijken en alvast een start te maken aan de website. Maar helaas mijn internet doet het niet.. wat raar! Dus ik mijn neef geappt om te vragen wat het kan zijn. Allerlei codes ingetypt en ja hoor hij deed het! Dankje! Daarna probeerde ik verder te komen maar helaas dat kon niet, want we moesten eerst inloggen en dat kan alleen maar via de school dus daar had ik alle gegevens van nodig, maar aangezien ze in vergadering waren kon ik ze ook niet storen. Dan maar vanaf de rooftop lopen naar de supermarkt om mierendoosjes te halen. Dit was de eerste keer dat ik echt alleen door Kisumu liep. Wat fijn en wat een vrij gevoel om gewoon even lekker rond te lopen. Daarna in de supermarkt vroeg ik samen met Dagmar waar we de mierendoosjes konden vinden. Waarbij een duitse man met een blindegeleide stok antwoord zal ik jullie helpen. Ik denk ONS helpen??? Je kan toch niet zien!! Hij praatte het een en ander in het duits en ineens stond zijn vrouw en nerdy zoon voor ons. Die zoon probeerde ons te helpen en zei ook nog even dat hij geen voorstander is van het doden van beesten. HALLOOOO het zijn mieren wake up! Ondertussen stonden er een hele horde mensen om ons heen te zoeken naar mierendoosjes. Wat een grap! Uiteindelijk niet gevonden en stond later weer die duitse zoon voor ons neus om ons een flesje azijn aan te smeren voor de muggen. Oke hier kunnen we misschien wel wat mee! Danke danke.
Woensdag 15 januari opzoek naar de Lonely planet! Goed in Nederland ben je zo klaar.. Maar hier niet! 3 uur verder en dan heb je het wel! Ohja en ondertussen heb je wel alle boekenwinkels gezien! Wat een troep in die winkels. Niks geoordend maar gewoon stapels en stapels boeken! De meiden stages gelopen Jorine gaf vandaag alleen les en dit ging erg goed. De kinderen hoefde maar iets verkeerd te doen en ze gingen ‘’de gang’’ op niks slaan met een stok. Dagmar heeft vandaag meegelopen in de autisten klas ook dit ging weer rustig aan (soms hebben ze meer pauze dan dat ze iets doen). Bij Lindy waren er vandaag weer twee nieuwe baby’s binnen gekomen. De moeder is overleden dus komen ze nu ook bij MamaNgina wonen. Wat een schatjes! S avonds zijn we met zijn allen naar Laughing Budha geweest. Wat heb je daar een heerlijke toetjes! Een milkshake met twix, oreo, m&m’s of kitkat. Lekkerrr! Daarna weer naar bed op naar de volgende dag.
Donderdag 16 januari. Op naar de school van Dagmar om het een en ander met Mary te bespreken. Vooral om het geld dat zij dat zelf moet betalen en ook dat zij t internet moet regelen. Volgensmij staat er alleen maar shilling tekens in die vrouw dr ogen.. Uiteindelijk na het gesprek wilde we beginnen maar helaaas geen wifi.. En nu? Schieten we nog niks op! Dan maar een beetje met de kinderen spelen en een kindje houd er van knuffelen. Als je dit niet doet dan spuugt ie je zo in je gezicht. En ja hoor raak vol in mijn gezicht. Bah smerig! Daarna hadden we weer even pauze dus op voor een samosa naar de supermarkt en hopen dat daarna wel het internet het doet. Helaas geen internet. Daarna keek ik even op mijn telefoon en stuurde Lindy mij een app met een foto van een vinger. Dit ziet er niet goed uit! Binnen een half uur was ik bij MamaNgina. Lindy zei dat het toch niet helemaal best. Nee dat was het inderdaad niet. Cliff zo heet de jongen.. zijn vingertopje ligt er bijna af en zijn nagel zit half los. Dus besloten we om naar het ziekenhuis te gaan. Een ziekenhuis gerund door de goverment dat betekend dat je niets hoeft te betalen alleen maar de medicijnen die nodig zijn. De dokter keek er naar liet de verpleegkundige erbij komen en vertelde dat het maandag geamputeerd moet worden. Oke dan.. Eerst moest het nu iedere dag schoongemaakt worden met betadine en ingesmeerd worden met een cremetje zodat het niet erger gaat ontsteken. Ook kreeg hij een tetanus prik en een peniciline injectie. De jongen gaf geen kick! Daarna hebben we hem wat te drinken laten uitzoeken en wat denk je.. Hij neemt de grootste fles bitterlemon die er is. Prima als je die jongen daar blij mee maakt! Ook een samosa erbij en hij zat te smullen. Moet je je voorstellen dat je iedere dag ugali met sumawiki en sardientjes eet. Daarna door naar de apotheek waar hij nog ibuprofen voor de pijn kreeg en een kuurtje voor de ontsteking. Toen we terug kwamen bij MamaNgina waren ze erg blij dat we naar het ziekenhuis geweest waren en hebben we uitgelegd wat er gedaan moest worden. In de avond zijn we met zijn vieren bij buddy’s wezen eten. Helaas was dit niet helemaal lekker gevallen en moesten we WEER teveel betalen. Het is maar goed dat we het natellen! 250 shilling teveel. Kunnen ze nou niet rekenen of doen ze het expres? Daarna was het weer vroeg stil, want die dag erna voor sommige van ons weer vroeg op.
Vrijdag 17 januari 7 uur ging de wekker weer voor Lindy en mij. Om 8 uur zouden we opgehaald worden door Sammy om weer met Cliff naar het ziekenhuis te gaan voor een peniciline injectie. Toen we aankwamen bij mamaNgina stond Cliff al klaar en sprong hij in de tuktuk. Hij zag er erg netjes uit. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis zagen we zijn gezicht wel een beetje betrekken. Waarschijnlijk omdat hij dacht ohneee gaan we weer. We moesten weer langs de dokter en die schreef in het schriftje op dat hij nog een injectie moet krijgen. Daarna moesten we even wachten. Ondertussen zagen we allerlei mensen binnen komen. Zo ook een man en vrouw met 2 in doeken gewikkelde baby’s. Lindy en ik keken elkaar aan van ochjee het zal toch niet. De moeder keek er ook heel triest bij dus waarschijnlijk waren de baby’s overleden. Daarna kwamen er nog twee overleden baby’s binnen. 4 in 1 uur tijd bizar toch! Daarna was cliff aan de beurt voor zijn inenting. De man vroeg of we iets bij ons hadden.. Een woord waar ik nog nooit van gehoord had. uiteindelijk bleek het dat we naalden nodig hadden. Oke waar kunnen we die dan vinden? In de cola kiosk aan de overkant. Vooruit we konden onze oren niet geloven, maar oke wij naar de overkant gelopen en ja hoor een naald en spuit voor 10 shilling. Koopje! Nadat Cliff ingeënt was terug naar MamaNgina. We kwamen een van de vrouwen van MamaNgina tegen bij het ziekenhuis en vroeg of we mee wilde terug lopen naar MamaNgina. Tuurlijk en zo liepen we door allerlei straatjes en steegjes en werden we door iedereen vriendelijk begroet. Ook hoorde we dat Cliff pas sinds november bij hun verblijft. Hij is een aantal kilometer buiten de stad alleen gevonden en zwierf schijnbaar al weken alleen rond. Zielig als je zo’n kindje ziet en tuurlijk geeft hij dan geen kick bij een prikje, want hij zal vast wel wat gewend zijn! Eenmaal bij MamaNgina aangekomen snel Sammy gebeld of hij een tuktuk kon regelen om naar de school van Jorine te gaan. We hadden een gesprek met de headteacher over het slaan. De headteacher vertelde dat hij er hard mee bezig is maar de meeste leraren niet van veranderingen houden dus dat dit tijd nodig heeft. Wel vond hij het een goede zet van jorine om de kinderen in de hoek te zetten alleen mogen ze helaas niet buiten gezet worden. Daarna hadden we echt weekend en hebben we niet veel gedaan in de middag. De meiden waren moe na de hele week stage. Wel hebben we nog even boodschappen gedaan voor de rest van de week. Voordat we uit eten gingen zijn we naar de masai markt geweest waar we nog het een en ander gekocht hebben en daarna vroegen we aan Sammy of hij een goede pizzeria wist en ja dat wist hij wel. Uiteindelijk zaten we aan een hamburger en hadden we aan de ober gevraagd of er wit brood bij kon. Wat dacht je .. uiteindelijk had iedereen een hamburger met wit broodje EN 2 witte boterhammen erbij liggen. Wat een grap. Daarna om patat gevraagd wat rauw was dus je raad t al. Toen we thuis kwamen hadden we al pijn in de buik.
Zaterdag 18 januari lekker uitgeslapen vandaag en besloten we om naar het Impala park te gaan. Dit is een soort dierentuin met loslopende impala’s (soort herten) en leeuwen, zebra’s, giraffen en weet ik t wat allemaal. (die lopen trouwens niet los). Helaas eenmaal daar aangekomen vroeg hij 25! Euro omgerekend voor de entree. Oke dat is een beetje teveel van het goede en toen zijn we naar talapia beach geweest waar we een lekkere vis hebben uitgezocht. Wel staarde die je de hele tijd aan met open mond en ogen, maar daar hebben we maar een beetje sumawiki (soort spinazie) overheen gelegd. Lindy at patat omdat ze totaal geen vis lust. Best knap om er bij te zitten met die stank! Nadat we terug kwamen hebben de meiden wat liggen slapen en vooral ook op de wc gezeten. En savonds zijn we weer naar Signature geweest.
Zondag 19 januari.. Pff hoe zal ik is beginnen. Om half 10 gingen we naar de Gospelchurch waar er een hoop gedanst en gezongen werd. We zeiden tegen elkaar nog goh best gezellig hier misschien een idee voor iedere zondag! Todat ze begonnen met stil zijn en uren achter elkaar praten over God.. Oke en toen moesten we ook nog even komen staan, omdat wij de nieuwe bezoekers waren. HALLO EVERYBODY! Daarna kregen we een welkomst papiertje in ons handen gedrukt of we ons wilde inschrijven. Nou toch maar niet gedaan. En na bijna in slaap gevallen te zijn had ik het gevoel dat ik op mijn telefoon moest kijken. (eigenlijk de hele kerkdienst had ik dat gevoel). En toen 8 gemiste oproepen en dat ene smsje van Judith.. We hebben een bus ongeluk gehad! Mijn hart bonkte als een gek, ik rende naar buiten, stond te trillen op mijn benen en belde snel Judith. Die klonk eigenlijk heel erg relax en zei dat ik naar het Agakhan ziekenhuis moest komen. Ik Sammy snel gebeld. Sammy neemt altijd heel blij op HALLOO MOOOIE DAME of HALLOO RACHELLLL. Het enige wat ik tegen Sammy vertelde was; Can you pick us up very fast we need to go to the hospital! (In mijn niet al te beste engels). Och wat duurde het lang eer dat Sammy kwam. Ik die meiden ondertussen uit de kerk geplukt. Na 10 minuten of misschien was het wel een half uur? (zo voelde het). Kwam eindelijk Sammy aanrijden. Toen de weg naar het ziekenhuis dit duurde volgensmij ook een uur voor m’n gevoel. Uiteindelijk waren we er weer en kwamen we aan bij het ziekenhuis. Wij allemaal snel de tuktuk uit en Sammy ging ook met ons mee. Toen zaten de meiden al bij de dokter. Och wat zagen ze eruit! Judith moest gehecht worden. Wat duurt dat hier ook ongelofelijk lang! Maar uiteindelijk Is het gehecht en gedaan. Om een lang verhaal kort te maken zal ik proberen uit te leggen wat er ongeveer gebeurd is.. Judith zou Juul wegbrengen, omdat ze zich bij ons groepje zou voegen. Dus pakte zij de acacia bus naar Kisumu. Op een gegeven moment moest de bus uitwijken voor een andere bus. Slingerde ze 3 keer van de ene kant naar de andere kant en belande ze op de zijkant. Ze wisten niet hoe snel ze eruit moesten klimmen en op de een of andere manier stonden de spullen ook buiten die hebben ze gepakt en toen stond er een meneer die hun snel naar het ziekenhuis kon brengen hier in Kisumu. Uiteindelijk ben ik met Judith naar Panda’s gegaan waar we erg lief opgevangen werden door onze buren! De meiden hebben de koffer van Juul opgehaald en de bus nog een keer bekeken. De koffer zat nog in een van de laadruimtes in de bus. Na een heel klein beetje van de shock bijgekomen te zijn hebben we besloten om met zijn allen bij de Green Garden te gaan eten. Eventjes iets anders. Pff wat een vreselijke dag!
Maandag 20 januari toch best slecht geslapen maar dat is natuurlijk ook niet zo gek! Vandaag met Millicent afgesproken om even na te vragen over Juud haar laptop of deze gemaakt kan worden. Helaas was de meneer er niet dus konden we morgen weer terug komen. Ook zijn Milli en ik naar het busstation van de Acacia bus geweest. Hier mocht ik tussen alle spullen kijken of er iets van de meiden tussen zat. Vreselijk vies werkje. Overal zat bloed aan en er zat van alles en nog wat tussen. Pruiken, bedorven vlees noem maar op. Toch vond ik de birkenstocks van Judith en de telefoon van Juul wat een geluk bij een ongeluk! Het is bijzonder dat we nog zoveel terug vonden, want de mensen in het dorp willen gelijk de bus in om te kijken en niet om de mensen te helpen maar om spullen te roven. Zo ook was er een vrouw met 350000 shilling op zak (zo’n 3500 euro). Gelukkig heeft de politie dit netjes terug gevonden! In de avond heeft Dagmar spaghetti gekookt en voor degene die het een vreemd smaakje vond hebben.. er zat kaneel in de saus inplaats van peper. Haha!
Dinsdag 21 januari Om 10 uur zat ik met Jorine in het ziekenhuis (dag 2). Na lang wachten bleek het dat ze een infectie heeft aan haar darmen (dat heb je van het Keniaanse eten). Daarna had ik alweer met Milli afgesproken. 2 uur te laat en 3 tuktuks verder kwam ik dan eindelijk bij Milli aan. We gingen snel naar de computerzaak. Nouja zeg maar gerust bezemkast, want groter was het ‘’kantoortje’’ niet. Na een hoop gepruts en gedoe aan de laptop vertelde hij dat het ongeveer 150 euro zou gaan kosten om het scherm te laten maken.. hmmm nou daar moest Juud nog maar even over nadenken. Daarna vertrokken Millicent, Liam (haar man) en ik naar Maseno waar we het politiestation moesten bezoek in verband met de verloren spullen. Wat een gedoe! Een politie man die alleen maar met me aan het flirten was en er verder totaal niks uitkwam. Ik met me domme hoofd hem nog mijn telefoon nummer geef, omdat ik dacht dat dat handig zou zijn om contact te houden over de papieren en we dan misschien niet iedere keer heen en weer moeten reizen. Nouja na een hoop praten, gedoe en heel veel papieren invullen zouden die meiden toch nog twee keer mee moeten naar het politiebureau om het een en ander in te moeten vullen. (Achteraf blijkt nu dat alles al geregeld is met de verzekering dus hoeven we niet meer terug). Na weer een uur tot anderhalf uur terug te zijn in Kisumu was ik er toch wel eventjes klaar mee. Oke zwaaaar chagrijnig werd ik er van dus besloten Juud en ik savonds even wat anders te gaan doen en zijn we naar de Laughing budha geweest om een twix milkshake te drinken..
Woensdag 22 januari Oke vandaag had ik zo in mijn hoofd om alleen maar leuke dingen, maar wat kan je hier doen? Niet zoooo heel veel. Goed eerst maar even heeeel boos geworden op de meneer die hier werkt dat het internet gemaakt moet worden, de douche en nog meer dingen en we anders een deel van het geld terug willen. Goh wat waren ze snel ineens met alles maken! (soms hebben ze dat hier gewoon nodig). Daarna met Juud naar de rooftopbar om mijn lang verwachte verslag te plaatsen maar helaas het internet doet het super slecht. Dus zijn we maar weer naar de supermarkt gegaan om wat dingetjes te kopen en hebben we savonds uiensoep met knoflookboter en brood gemaakt. Heeeeerlijk!
Donderdag 23 januari Vanmorgen weer naar het ziekenhuis. Dit keer voor Lindy, maar we besloten om gelijk Jorine weer mee te nemen en Judith moest gelijk even kijken of er nog iets betaald moest worden. Eenmaal bij de receptie aangekomen herkennen ze me nu ongeveer wel. Ondertussen zie ik ze denken komt ze nou voor haarzelf of komt ze voor het andere meisje. We waren snel aan de buurt. Eerst Jorine nog even naar binnen die een potje kreeg om in te poepen (voor onderzoek). En toen Lindy die ook een infectie in haar darmen heeft dus ook een kuurtje krijgt. Daarna moest Lindy haar medicijnen ophalen.. en niet alleen Lindy had last van haar darmen ook iemand anders waardoor we allemaal weg rende en Judith tegen een muur aan leunt om vervolgens keihard te lachen en met haar rug tegen een net geverfde natte muur aan staat. Wat een grap! Na het ziekenhuis kregen de meiden het advies om bananen en sinaasappels te eten en besloten Judith en ik om naar de tempel te gaan om te vragen of we een keer mee kunnen kijken voor een paar uurtjes. Helaas was de eigenaar er niet en hebben we ons telefoon nummer maar gegeven aan Alex de beveiliger.. misschien dat hij iets kan regelen! Daarna besloten we om een stukje te gaan lopen. Uiteindelijk zijn we langs allerlei stalletjes gelopen, voor 5 cent hebben we foto mogen maken van het stalletje waar een koe gevild en al hing (de slager). En hebben we ook nog even een tussenstop gemaakt bij een Art Galerij waar er allerlei schilderijen hingen en wij genoten van een cola van 25 shilling omgerekend 25 cent. Daarna nog verder gelopen en waren we na 2 en half uur weer terug bij panda’s waar het tijd was voor een flinke powernap. Om half 6 schrokken we wakker en besloten we om ons om te kleden en te wandelen naar Buddy’s ( 3kwartier lopen). Net voordat het donker werd kwamen we er aan. Wat een perfecte timing. Daarna een cordon Blue op en hebben we Sammy gebeld en zijn we maar weer gaan slapen. De uurtjes hebben we weer ingehaald.
vrijdag 24 januari Pff uitgeslapen dat is fijn! Om 10 uur hadden we met Sarah afgesproken. Ook een nederlandse meid die hier haar vriend heeft leren kennen en nu allerlei projecten doet. Wij op naar Pandipiri wat betekend hide your ass, wat weer betekend kijk uit verstop je, omdat hier vroeger hyena’s rondliepen. Na een hele uitleg en allerlei dingen gezien te hebben en heel veel gekletst te hebben besloten we rond een uurtje of half 2 de ‘’tuktuk line’’ te pakken. Ik noem het maar de tram lijn hier. Hier kan je voor 10 cent richting de supermarkt waar Judith en ik samen even wat gegeten en gedronken hebben. Daarna weer terug naar huis en hebben we weer een powernap gedaan. Goh het was zo vreselijk warm vandaag niet normaal! De teller gaf 30 aan maar het zou zomaar kunnen dat het 40 graden was overdag. Nu ik dit allemaal type luister ik naar een koor van kikkers. Het regenseizoen is begonnen!
Ik besef me ineens dat we hier alweer 3 en halve week zitten. Wat gaat de tijd toch vreselijk snel! Morgen komen de meiden terug uit Rangala. Top meiden trouwens, want die hebben het deze week zonder coach toch allemaal even mooi geregeld daar met zijn drieën! Op naar het weekend waar we weer een hoop leuke dingen zullen beleven! Onder andere is Judith maandag jarig!
Groetjes uit Kenia!
-
27 Januari 2014 - 21:50
Danielle:
Goed verhaal weer meis! Helaas kan ik niet zeggen wat n leuk verhaal... dit keer. Wat maken jullie veel mee he? Maar Judith is er alweer aardig goed aan toe gelukkig. 3 1/2 week... nog 9 1/2 te gaan!!!
Liefs mamma xxx -
27 Januari 2014 - 22:03
Oma :
Hallo Rachel
Wat een verhaal weer , maar erg leuk om weer te horen hoe het daar gaat met je......ik heb de letters wat groter gezet want die zijn erg klein om te lezen. 175% gezet dat lees makkelijker.
het is zo leuk om het te lezen wat je allemaal daar mee maakt.
Elke dag is een verassing he...je doe weer een hoop ervaringen op zo.
Nu meis groetjes van Oma en een dikke kus xxx
-
27 Januari 2014 - 22:22
Opa:
Hallo,
Wat een ervaringen, belevenissen, stres momenten en leuke dingen, heb je vervat in dit reis verslag.
Ben verheugd te horen dat de tijd voorbij vliegt.
Je verveel je, geen moment heb ik door.
Lieve groetjes van opa. Ik ben trots op je xxxxxx -
28 Januari 2014 - 11:30
Nathalie:
Heey Rach!
Het is geweldig om te lezen wat je daar allemaal uitspookt!
Wat een andere wereld en wat een belevenissen!
Super om mee te maken! En jij als coach Rach, wordt je dan eindelijk volwassen ha-ha (grappie!)
Have fun mate!!
X Naat
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
